با پایان کار دولت دوازدهم یکی از پربسامدترین سوال‌ها در سپهر سیاسی ایران «آینده حسن روحانی» بود و البته گمانه‌زنی‌های مختلفی نیز در این زمینه وجود داشت. برخی که تصور می‌کردند او باتوجه سوابق و تجربیاتی که طی سالیان متمادی کسب کرده. و شباهتی که از نظر برخی نزدیکانش به مرحوم هاشمی رفسنجانی دارد. عهده‌دار مسئولیت اداره مجمع تشخیص مصلحت نظام خواهد شد.

موضوعی که با کناره‌گیری آملی لاریجانی از عضویت در شورای نگهبان و تقویت احتمال استعفاء وی از ریاست مجمع تشخیص. بسیار تقویت شد. اما هرگز محقق نشد چراکه نه آملی لاریجانی از کرسی ریاست کناره‌ گرفت. و نه روحانی به عضویت مجمع تشخیص، منصوب شد.

در مقابل گروهی دیگر که عمدتاً راستگرایان و اصولگرایان هستند. معتقدند عمر سیاسی روحانی به پایان رسیده و او آینده‌ای همچون دوست دیرین‌اش علی‌اکبر ناطق نوری خواهد داشت؛ یک بازنشستگی سیاسی و فعالیت کم‌رمق و کم‌رونق در میان جریان‌های سیاسی که با سپری شدن روزهای پی‌درپی رنگ باخته و به دوری و سکوت سیاسی تبدیل شود.

این گمانه‌زنی‌ها اما همواره در فضایی پرابهام مطرح می‌شد؛ چراکه روحانی پس از تحویل مسئولیت دولت به سید ابراهیم رئیسی، وارد دوران سکوت و دوری از صدر اخبار شد. مردی که از فروردین ۱۳۹۹ با شدت شیوع کرونا عادت کرده بودیم روزهای شنبه در ستاد ملی کرونا، چهارشنبه‌ها در جلسه هیات دولت و صبح‌های پنجشنبه با افتتاح پروژه‌های زیربنایی شاهد سخنرانی‌های پی‌درپی‌اش باشیم.

به یکباره وارد دورانی از سکوت خبری شد. سکوتی که جز با چند مناسبتی در پی درگذشت علما یا مناسب‌های ملی و مذهبی شکسته نشد.
البته در این دوران مخالفان او بیکار نبودند و هربار با درخواست محاکمه از سوی نمایندگان و گزارش‌های مجلس پیرامون دوران دولت‌داری او، «روحانی» را به تیتر اخبار باز‌می‌گرداندند.

ما را در اینستاگرام دنبال کنید

لینک تلگرام