به گزارش اقتصاد کلان، وزیر خارجه آمریکا در آخرین موضع گیری در خصوص برجام گفته که “اولین قدم، بازگشت ایران به تعهدات است” و بعد توضیح داده “مایه تاسف است از برجام خارج شدیم اما صرف از سرگیری برجام دیگر کافی نیست”؛ اینها جملاتی است که شنیدن آن از یک دیپلمات انتظار نمی‌رود.

آنتونی بلینکن، ازیک سو می داند که رهبران کشورش در ۴ سال گذشته یک خبط تاریخی، حقوقی و اخلاقی کرده اند و برای آن تاسف هم می خورد، اما همانجا طلبکارانه برخورد می کند.

در این خصوص چند نکته لازم به تذکر است که گویا باید دائم تکرار شود؛

اولا، این جملات کوتاه پر از ابهام و تناقض، از یک دیپلمات کارکشته، آن هم از دولتی که مبنا را بر تعامل و دیپلماسی در روابط خارجی قرار داده عجیب و بعید است.

دوم، به لحاظ حقوقی و عرفی در تمام قراردادهای مرسوم در سطوح ملی و بین المللی، برای بازگشت به یک قرارداد، ناقض آن نه تنها حق شرط گذاری ندارد که باید ضرر و زیان را هم متقبل شود.

ایران به گواه گزارش های آژانس و حتی گزارش های سازمان های اطلاعاتی آمریکا ، کاهش تعهدات در چارچوب برجام را یک سال بعد از خروج ترامپ از توافق و به صورت مرحله ای  اجرایی کرده است و بر خلاف متحدان آمریکا مانند رژیم صهیونیستی و عربستان، همچنان فعالیت هایش شفاف است و این دولت سابق آمریکا بوده که زیر میز زده است.  

سه اینکه، این ادبیات و لحن وزیر خارجه آمریکا در  قبال برجام، دیپلماسی نیست، بلکه “دبه کردن” یا “باج خواهی” است.

واقعیت اینکه پمپئو دیپلماسی را تعطیل کرده بود و انتظار این بود که بلینکن دوباره آن را زنده کند، اما گویا قرار است در بر همان پاشنه دولت ترامپ بچرخد.

این نحوه تعامل وزیر خارجه آمریکا سوال انگیز هم هست، از جمله اینکه؛

آیا دولت بایدن برای بازگشت به معاهده پاریس شرط گذاری کرد؟ مگر تفاوتی در نقض آن معاهده با توافق برجام بود؟ “نقض نقض است!” و سوال آخر اینکه در موضوع معاهده پاریس آیا شما برگشتید یا سایرین؟

به علاوه، این اظهارات از زبان وزیر خارجه آمریکا هیچ توجیهی ندارد، جز اینکه یا در موضوع بازگشت به برجام هنگام تبلیغات انتخاباتی فریبکاری صورت گرفته یا اینکه تیم مقابل دشمنان برجام زانو زده است.